NASZA OFERTA
Kinezyterapia
Ośrodek Rehabilitacji Leczniczej
Procedury Medyczne
Kinezyterapia
Ćwiczenia bierne
Wykonywanie ruchów w stawach w granicach fizjologicznej ruchomości. Stosowane w porażeniach i niedowładach wiotkich i spastycznych w nieutrwalonych ograniczeniach ruchu.
Ćwiczenia redresyjne
Wykonywanie ćwiczeń biernych z wkroczeniem w strefę bólową w celu zmniejszenia ograniczeń ruchomości (zmniejszenie przykurczu stawowo-mięśniowego).
Wyciągi redresyjne
Wyciągi redresyjne są bardziej dynamiczną formą oddziaływania na staw. Stosuje się je w celu poprawy zakresu ruchu. Wykonywane są najczęściej w systemie bloczkowo-ciężarkowym.
Ćwiczenia czynno-bierne i wspomagane
Ćwiczenia czynno-bierne
Ćwiczenia bierne, wykonywane przy czynnym rozluźnieniu mięśni przez pacjenta.
Ćwiczenia samowspomagane
Ćwiczenia wykonywane przez pacjenta, w których wykorzystuje się siłę zdrowej kończyny do wykonywania ćwiczeń w porażonych, dotkniętych niedowładem lub ograniczeniem ruchowym z innych przyczyn częściach ciała.
Ćwiczenia czynne
Ćwiczenia czynne, wolne
Ćwiczenia czynne, wolne wykonuje pacjent samodzielnie. Pacjent ćwicząc, pokonuje ciężar części ciała, którą porusza ćwiczona grupa mięśniowa.
Ćwiczenia izometryczne
Odmiana ćwiczeń czynnych obejmująca naukę i wykonanie napięcia mięśnia bez ruchu w stawie. Stosowane są w unieruchomieniach opatrunkiem gipsowym i w sytuacjach, gdy ruch czynny stawu jest przeciwwskazany. Ćwiczenia izometryczne zapobiegają zanikom i osłabieniu mięśnia, winny być stosowane kilka razy dziennie.
Ćwiczenia czynne w odciążeniu
Pacjent wykonuje ćwiczenia w warunkach odciążenia, w systemie bloczkowo-ciężarkowym lub ręki terapeuty.
Ćwiczenia czynne w odciążeniu z oporem
Pacjent wykonuje ćwiczenia czynnie częścią ciała odciążoną w systemie bloczkowym, z jednoczesnym pokonywaniem oporu, mniejszym od masy ćwiczonego odcinka ciała. Odcinek wyżej leżący od ćwiczonego musi być ustabilizowany.
Ćwiczenia czynne oporowe
Ćwiczenia wykonywane przez pacjenta, w których ćwiczony odcinek ciała pokonuje opór masy ćwiczonego odcinka z dodatkowym obciążeniem, które dobrane jest przez terapeutę w zależności od siły mięśni. Ćwiczenia czynne oporowe wykonuje się w systemie bloczkowo-ciężarkowym, z wykorzystaniem urządzeń do ćwiczeń oporowych np. fotel bytomski, rotor, krzyżak. Można stosować również opór ręczny terapeuty.
Ćwiczenia specjalne
Ćwiczenia prowadzone
Ćwiczenia prowadzone to specjalne ćwiczenia, w których pacjent może w dwóch trzecich wykonać ruch czynny, a w pozostałej jednej trzeciej wartości wymaga pomocy terapeuty.
Ćwiczenia oddechowe
Ćwiczenia oddechowe obejmuje:
a) Naukę prawidłowej czynności oddychania , która zwiększa wydolność i sprawność układu oddechowego.
b) Ćwiczenia oddechowe kształtujące klatkę piersiową i rozwijające prawidłową postawę.
c) Ćwiczenia podnoszące sprawność ogólną organizmu.
Kinezyterapię oddechową stosuje się w usprawnianiu układu oddechowego w różnych jego schorzeniach. Stosuje się: drenaż ułożeniowy ułatwiający wydalanie wydzieliny, ćwiczenia skierowane na poprawę efektywności kaszlu oraz ćwiczenia oddechowe czynne i z oporem, których zadaniem jest oddziaływanie wybiórcze na układ oddechowy (ćwiczenia oddychania przeponowego, dolnożebrowego stosowane jednostronnie lub obustronnie)
Metody reedukacji nerwowo-mięśniowej
Metoda klasyczna
Polega na prowadzeniu przez terapeutę ruchów biernych z dociskiem na powierzchnie stawowe, z zatrzymywaniem co 10-15 stopni. Wykonywane w ten sposób ruchy uaktywniają czucie głębokie i wpływają na torowanie proprioreceptywne prowadzące do uzyskania ruchów czynnych. Metodę tą stosuje się w chorobach obwodowego układu nerwowego, szczególnie w porażeniach wiotkich.
Metoda Bobathów
Metodę Bobathów stosuje się u dzieci z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym. Oparta jest na neurofizjologicznym wzorcu rozwoju ruchowego dziecka zdrowego. Ćwiczenia ruchowe początkowo kierowane są rękami terapeuty przy poruszaniu punktami kluczowymi – głowa, obręcz barkowa, miednica, kończyny dolne, a następnie samodzielnie przy wielokrotnym powtarzaniu. Celem ćwiczeń w metodzie Bobathów jest odtworzenie i wyrównanie luk rozwojowych (pełzanie, chodzenie na czworaka, siadanie, utrzymanie równowagi w pozycji pionowej, chodzenie) przy jednoczesnym hamowaniu przetrwałych automatyzmów ruchowych, patologicznych odruchów.
Metoda Kabat – Kaiser ( P N F )
Metoda proprioreceptywnego torowania nerwowo – mięśniowego stosowana jest w kinezyterapii chorych po udarach mózgu. Usprawnianie układu nerwowo-mięśniowego odbywa się nie przez ćwiczenia poszczególnych mięśni, lecz wykonywanie wzorów ruchów przebiegających w płaszczyznach skośnych, spiralnych. W wykonywanych ćwiczeniach diagonalnych duży nacisk kładzie się na pobudzenie proprioreceptywne i eksteroreceptywne.
Pionizacja i nauka poruszania się
Pionizacja i nauka poruszania się
Pionizacja jest przygotowaniem układu krążenia, naczyniowego pacjenta do przyjęcia i utrzymania pozycji pionowej. Stosowana jest po długim okresie unieruchomienia. Przeprowadzana jest na stole pionizacyjnym pod kontrolą ciśnienia krwi i tętna. Utrzymanie pozycji pionowej bez zaburzeń w układzie krążeniowo-naczyniowym przez okres od 5 do 20 min. Pozwala na przystąpienie do nauki chodzenia.
Nauka chodzenia
Ćwiczenia zmierzające do przywrócenia wzorców lokomocyjnych zgodnych z wyznacznikami prawidłowego chodu. Obejmują dobór właściwego sposobu poruszania się i odpowiednich pomocy ortopedycznych.
Mobilizaje i manipulacje
Mobilizacja i manipulacje stawów kręgosłupa
Mobilizacja polega na czynnym wytworzeniu napięcia w aparacie torebkowo-wiązadłowym danego stawu oraz mięśniach uruchamiających elementy kostne składające się na ten staw, przez dążenie do skrajnego, niebolesnego położenia elementów stawu i utrzymania tego napięcia kilka do kilkunastu sekund. Podczas prowadzenia ćwiczeń mobilizacyjnych obowiązuje zasada sterowania oddechem (patrz relaksacja poizometryczna). Ćwiczenia prowadzimy w oparciu o dokładną analizę ruchomości kręgosłupa, kierunków zablokowanych i bolesnych. Początkowo ćwiczymy w kierunkach o najmniejszych ograniczeniach ruchowych i niebolesnych, następnie stosujemy zasadę symetryczności polegającą na włączaniu kierunków początkowo ograniczonych bólowo, które w wyniku stosowanych ćwiczeń zostały uwolnione. Zasadę którą należy przestrzegać podczas wykonywania ćwiczeń mobilizacyjnych jest bezbolesność podczas ich prowadzenia.
Mobilizacja i manipulacja pozostałych stawów
Mobilizacją stawu nazywamy zabieg powtarzającego się przesuwania powierzchni stawowych względem siebie w kierunku zablokowanego ruchu, ze stopniowym przekraczaniem granicy ruchu (bariery) przy użyciu minimalnej siły. Wyróżniamy mobilizację bezpośrednią, zabieg wykonuje się siłą mięśni terapeuty oraz mobilizację pośrednią wykonywaną siłą własnych mięśni. W mobilizacji pośredniej szeroko wykorzystuje się poizometryczną relaksację mięśni. Zabieg manipulacji polega na wykonaniu szybkiego, zdecydowanego ruchu (pchnięcia dłonią) na zablokowany staw. Zastosowany impuls powinien być krótki, o względnie małej sile i niewielkiej amplitudzie.
Poizometryczna relaksacja mięśni
Poizometryczną relaksację mięśni stosuje się w przypadku ograniczenia ruchomości stawu, w celu przywrócenia fizjologicznego zakresu ruchów. Polega ona na dojściu do skrajnego położenia w stawie i zablokowaniu tego położenia przez kinezyterapeutę. Następnie pacjent napina z minimalną siłą mięśnie działające w kierunku przeciwnym do zablokowania. Powstałe napięcie powinno trwać przez co najmniej 10 sekund. Po tym okresie chory rozluźnia się całkowicie. Po uzyskaniu rozluźnienia i upływie przynajmniej 1 sekundy terapeuta wykonuje ruch w stawie w kierunku zablokowanym do wyczuwalnego oporu. Czynność tą powtarzamy 3-5 razy (bez straty każdorazowo uzyskanego rozciągnięcia mięśni). Ważnym elementem tej terapii jest sterowanie oddechem pacjenta. Przed wykonaniem skurczu pacjent powinien wykonać wdech i zatrzymać powietrze, zaś w fazie rozluźnienia powinien nastąpić spokojny wydech.
Wyciągi
Wyciągi odciążające powierzchnie stawowe dotyczą kręgosłupa lub kończyny dolnej.
Wyciąg na pętli Glissona, wyciąg relaksacyjny Perlscha, wyciąg osiowy kręgosłupa lędźwiowo-piersiowy, wyciąg osiowy kończyny dolnej.
Ćwiczenia ogólnousprawniające
Ćwiczenia ogólnousprawniające są to ćwiczenia oddziałujące na cały organizm człowieka. Celem ćwiczeń ogólnousprawniających jest utrzymanie i wzmocnienie siły mięśni, zachowanie pełnego zakresu ruchu w stawach i pełnej długości mięśni, poprawienie krążenia, utrzymanie dobrej czynności układu oddechowego i nerwowego.
Powrót